ไหนมีใครทำงานมา 5 ปีแล้วยังไม่มีเงินเก็บในบัญชีบ้าง ไม่ต้องยกมือแค่คุณรู้อยู่ในใจของคุณคนเดียวก็พอ จากคำถามข้างต้นทำไมต้องทำงาน 5 ปี ก็เพราะคนส่วนใหญ่ เมื่อได้งาน เริ่มมีเงินเดือน ในปี 2 ปีแรกยังสนุกกับการใช้เงินที่หามาได้จากการทำงานอยู่น่ะสิ บางคนรู้สึกตัวไวหน่อยพอเริ่มเข้าสู่ปีที่ 3 ก็จะเริ่มเก็บเงินเพราะอยากได้บ้าน อยากได้รถกันแล้ว แต่ก็มีไม่น้อยที่ทำงานได้เงินมาก็ใช้จ่ายทำงานเป็นสิบปี ไม่มีเงินเก็บเลยก็มี วันนี้เราจะมาเปิดประเด็นแบบเจาะลึกว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เราไม่มีเงินเก็บเหมือนคนอื่นเขา

ไม่วางแผนชีวิต

เหตุผลแรกเลยที่ทำให้หลายคนพลาดคือ การไม่รู้จักวางแผนอนาคตให้ตัวเอง เชื่อไหมว่าบางคนเรียนจบมาทำงาน ก็ทำไปวัน ๆ ไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิตเลย กินเที่ยวไปวัน ๆ บางคนก็อ้างว่าไม่มีภาระอะไรที่ต้องรับผิดชอบ ซึ่งความจริงแล้วถ้าคนที่คิดได้คิดเป็น ภาระหน้าที่ที่ต้องตอบแทนบุพการีที่เขาส่งเสียเลี้ยงดูจนเรียนจบ หรือแม้แต่การรับผิดชอบตัวเองในยามเจ็บป่วยหรือแก่เฒ่า หรือการวางแผนเผื่อยามฉุกเฉิน ทุกอย่างที่ว่ามาล้วนเป็นภาระหน้าที่ที่คนธรรมดาทั่วไปควรต้องทำถ้าไม่อยากลำบากตอนแก่ ก็ต้องวางแผนการเก็บเงินตั้งแต่อายุยังน้อย

เพราะคิดว่าเดี๋ยวก็สิ้นเดือน…เดี๋ยวเงินเดือนก็ออก

เมื่อทำงานมีรายได้เป็นเงินเดือนในทุก ๆ สิ้นเดือนเลยใช้จ่ายแบบสบายไม่ต้องคิดมากเพราะคิดว่าเดี๋ยวก็สิ้นเดือน…เดี๋ยวเงินเดือนก็ออก มนุษย์เงินเดือนส่วนใหญ่คิดแบบนั้น ถ้าคุณก็เป็นคนหนึ่งที่คิดแบบนั้น ไม่ต้องแปลกใจที่คุณไม่มีเงินเก็บ

เหลือใช้แล้วค่อยเก็บ

100% ของคนที่คิดแบบนี้ จะมีเงินไม่พอใช้และไม่เคยมีเงินเก็บ เพราะธรรมชาติของคนเราเมื่อมีเงินในมือ ไม่ว่าใครก็มักใช้เกลี้ยงแน่นอน ดังนั้นถ้าอยากมีเงินเก็บต้องแบ่งเก็บก่อนใช้ จึงจะช่วยให้คุณมีเงินเก็บได้

ตกหลุมพรางทางการตลาด

อะไรคือหลุมพราง บัตรเครดิตที่รูดไว้ก่อนค่อยผ่อนทีหลัง ของลดราคาที่ใช้ไม่ใช้ไม่เป็นไรซื้อไว้ก่อนตอนนี้กำลังลดราคา ของมันต้องมี เพื่อนมีฉันก็ต้องมีบ้าง สิ่งเหล่านี้ที่ทำให้คุณอยากได้อยากมีจนลืมนึกไปว่า สิ่งเหล่านั้นเราเสียเงินซื้อไปเพื่อสนองความต้องการของตัวคุณเองและสังคมรอบข้าง หากไม่มีเหมือนใครเขาก็กลัวอาย กลัวน้อยหน้า แต่หารู้ไม่ว่าคุณกำลังตกหลุมพรางของการตลาดเข้าอย่างจัง และมีหลายต่อหลายครั้งที่ซื้อไปแทบไม่เคยจะหยิบเอามาใช้เลยด้วยซ้ำ

มีความสุขกับปัจจุบัน

ฟังดูดี มีความสุขกับปัจจุบัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน เคยไหมวันนี้ทำงานอยู่ดี ๆ พรุ่งนี้เกิดป่วยโดยไม่คาดคิด แต่ถ้าไม่ใช่แค่การป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เป็นการป่วยที่ต้องใช้เงินรักษา หรือเขาให้ออกจากงานกะทันหันล่ะ เมื่อวานยังทำงานได้ แต่วันนี้ไม่มีงานทำแล้ว จะทำอย่างไร เข้าใจว่าทำงานเหนื่อยมันก็ต้องมีบ้างในการให้รางวัลกับตัวเอง ใช่…ข้อนี้ไม่ผิด แต่ต้องมีความพอดีพอประมาณ แบ่งความสุขจากการได้กินได้ใช้มาเป็นเงินเก็บบ้าง อย่างน้อยก็อุ่นใจที่ยังมีเงินสำรองเผื่อฉุกเฉิน หากไม่เกิดอะไรขึ้นก็ถือเป็นเงินเก็บไว้ใช้ในยามเกษียณ คิดแบบนี้จะดีกว่าไหม

คงไม่มีใครที่อยากลำบากตอนแก่ ในวัยที่เรายังมีแรงมีกำลังสามารถทำงานหาเงินได้ก็แบ่งเก็บแต่เริ่มต้น เพราะเราไม่รู้อนาคตว่าจะเกิดอะไรขึ้น มีเงินสำรองไว้ดีกว่าไม่มีเงิน ที่สำคัญการมีเงินเก็บทำให้เรามีทางเลือกมากกว่าการไม่มีเงินเก็บเลย ดังคำที่ว่ามีเงินเดือนสูงเท่าไหร่ไม่สำคัญเท่ากับมีเงินเก็บเท่าไหร่ ประโยคนี้ไม่ได้เป็นแค่คำพูดไว้เท่ ๆ อีกต่อไป แต่มันคือเรื่องจริงที่คนใช้ชีวิตแบบฉลาดเขาใช้กัน